باغ ادب

آقای حاج شیخ اسماعیل جاپلقی گفت جوانی به عتبات رفته و شش ماه در آنجا بود .در ابتدای ورود شبی در خواب دید در وادی السلام نجف است و کاغذ هایی از آسمان می ریزد و مردگان جمع می کنند؛ ولی یک نفر ایستاده و هیچ اعتنایی به آنها نمی کند. جوان گفت نزدیک رفته پرسیدم: این کاغذ ها چیست ؟جواب داد: دعای مسلمانان دنیا که میگویند : اللهم اغفر للمومنین والمومنات" به این صورت برای مردگان می آید. این کاغذها برات آزادی از آتش جهنم است. پرسیدم: چرا شما استفاده نمی کنید ؟گفت: من پسری دارم که شب های جمعه یک کاسه آب برای من می فرستد . این کاغذها را برای کسانی که کسی را ندارند می گذارم. پرسیدم: اسم پسرت چیست؟ گفت: حسین که در نزدیکی صحن بساط خرازی پهن می کند.صبح که از خواب بیدار شدم به نشانی ای که گفته بود، رفتم و آن جوان را دیدم. گفتم شما پدر دارید؟ جواب داد: نه. مدتی است که از دنیا رفته است. پرسیدم برایش خیرات می فرستید ؟ گفت من چیزی ندارم. فقط شبهای جمعه یه کاسه آب به نیت او می دهم. پس از ۶ ماه دوباره همان منظره را در خواب دیدم. ولی این بار آن مرد که از آن کاغذها نمی داشت، بر می داشت. پرسیدم شما که گفتید این کاغذها را برای افرادی می گذارم که کسی برایشان خیرات نمی کند. پس چرا حالا برمی داری؟ گفت دو هفته است که آب برایم نیامده. صبح که از خواب بیدار شده و از احوال آن جوان جویا شدم. گفتند: دو هفته قبل از دنیا رفته است.[1][1] حکایات استاد ( داستان های غیبی از زبان استاد علامه کرباسچیان) ، انتشارات علامه کرباسچیان، تهران ، چ اول ۱۳۸۷؛ ص17 بخوانید, ...ادامه مطلب